«یاسین خسروی» عشایر کرمانشاهی در رقابت‌های پاراالمپیک 2024 پاریس با ثبت رکوردی تازه، بر سکوی قهرمانی ایستاد و مدال طلای مسابقات پرتاب وزنه را به گردن آویخت.

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی وزارت جهاد کشاورزی به نقل از روابط عمومی سازمان امور عشایر ایران، «یاسین خسروی» عشایر ورزشکار کرمانشاهی و عضو تیم ملی ایران در مسابقات پاراالمپیک 2024 پاریس با ثبت رکوردی تازه در پرتاب وزنه، مدال طلای این مسابقات را از آن خود کرد.

وی که برای نخستین بار در مسابقات پاراالمپیک شرکت کرده، توانست رکورد پرتاب وزنه معلولان جهان را با 20 سانتی‌متر بهبود، به 15 متر و 46 سانتی‌متر رسانده و به مقام قهرمانی مسابقات دست یابد. رکوردار این رشته، ورزشکاری از کشور برزیل با پرتاب 15 متر و 26 سانتی‌متر بود.

یاسین خسروی، فرزند ایل و اهل بانه‌وره شهرستان پاوه در استان کرمانشاه است و یکی از پرافتخارترین ورزشکاران این استان به شمار می‌رود. وی سال گذشته نیز در مسابقات پارادوومیدانی قهرمانی جهان در ژاپن، مدال طلا کسب کرد.

فرزند ایل موفق به خلق یک شگفتی بزرگ جهانی شد

خسروی، امسال دوباره و این بار در مسابقات پاراالمپیک 2024 پاریس، نام خود بر سر زبان‌ها انداخت. این ورزشکار جوان شایسته عشایری، این بار در عرصه مسابقات معتبر بینالمللی، چهار بار متوالی رکورد بازی‌های پاراالمپیک را زد و موفق به خلق یک شگفتی بزرگ جهانی شد.

این قهرمان کرمانشاهی که خود را فرزند عشایر و ایل می‌داند، به سختی‌ها و راه دشواری که برای رسیدن به این موفقیت‌ها پشت سر گذاشت اشاره می‌کند و می‌گوید: من همیشه یک شعار داشتم و آن هم این بود که اگر پاهایم ضعیف‌ترین پاهای دنیاست، دستانم باید قوی‌ترین دستان دنیا شود.

وی با یادآوری خاطرات گذشته و سختی‌هایی که برای رسیدن به قهرمانی پاراالمپیک کشیده، اظهار کرد: در روستای بانه وره شهرستان پاوه در جایی که هیچ فضای ورزشی وجود ندارد، زندگی می‌کنم. از ابتدا عاشق فوتبال بودم و می‌خواستم فوتبالیست شوم، اوایل سال ۱۳۹۰ بود که به اداره ورزش و جوانان پاوه رفتم و گفتم به ورزش علاقه دارم و می‌خواهم به المپیک بروم و آنان نیز مرا به هیات جانبازان و معلولان کرمانشاه معرفی کردند.

عضو تیم ملی پارادوومیدانی ایران گفت: برای این که بتوانم تمرین کنم، هفته‌ای سه روز از روستای محل زندگی تا سر جاده اصلی حدود نیم ساعت پیاده می‌آمدم و از آنجا با ماشین سه و ساعت و نیم به پاوه و سپس به کرمانشاه می‌رفتم تا بتوانم یک ساعت تمرین کنم. برای برگشت هم همین مقدار زمان صرف می‌شد و هفت ساعت را در مسیر رفت و برگشت سپری می‌کردم.

این قهرمان ملی که پرچم پرافتخار ایران را در مسابقات پاراالمپیک پاریس به اهتزاز درآورد، ادامه داد: تا سال ۱۳۹۴ در رشته فوتبال ادامه دادم تا این که متوجه شدم ورزش گروهی به درد من نمی‌خورد و با توجه به توصیه همان مسوول هیات ورزش جانبازان و معلولان کرمانشاه، وارد رشته پرتاب وزنه شدم و آنان نیز وسایل لازم را برای تمرین در اختیار من گذاشتند.

هر روز در کنار دامداری با مربی تمرین بدنسازی می‌کردیم

خسروی گفت: آن زمان دامدار بودم و هر روز گله را به کوه و کمر می‌بردم و نزدیکای ظهر یک ساعتی را به شهر پاوه می‌رفتم و در آنجا زیر نظر آقای نامق شریفی تمرین بدنسازی می‌کردم و او که می‌دانست چه سختی‌هایی را متحمل می‌شوم، از من شهریه نمی‌گرفت و می‌گفت که "روزی مزد این همه سختی را می‌گیری".

رکوردار پرتاب وزنه معلولان جهان ابراز داشت: ما عشایر بودیم و ییلاق قشلاق می‌کردیم، برای همین چند ماهی از سال را در نقطه صفر مرزی سپری می‌کردیم، وقتی به آنجا می‌رفتم فاصله‌ام تا شهر پاوه حدود سه ساعت می‌شد و رفت و آمد برایم سخت‌تر بود، با این وجود تمرینات را ادامه می‌دادم.

وی گفت: وقتی به گذشته برمی‌گردم، تعجب می‌کنم که چگونه این همه سختی را پشت سر گذاشتم. زمانی که پرتاب وزنه کار می‌کردم، یک کانکس را برای زندگی و ورزش انتخاب کرده بودم، همه وسایل ورزش را داخل آن گذاشته بودم و هر روز در پیستی که خودم آن را درست کرده بودم، تمرین می‌کردم و همه طوری به من نگاه می‌کردند که انگار مشغول کار بیهوده‌ای هستم.

عضو تیم ملی پارادوومیدانی ایران، خاطرنشان کرد: بعد از این که تمرینات را در رشته پرتاب وزنه آغاز کردم، در نخستین مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردم اما در بین ۲۰ شرکت کننده، نفر بیستم شدم ولی ناامید نشدم و برای مسابقات سال بعد توانستم در جایگاه سوم قرار بگیرم و سال بعد از آن نیز دوم شدم.

بعد از پایان کرونا، در مسابقات قهرمانی کشور مقام اول را کسب کردم

خسروی با بیان این که متاسفانه شیوع بیماری کرونا باعث شد مدتی مسابقات و تمرینات متوقف شود، اظهار کرد: بعد از فروکش کردن کرونا تمرینانم را دوباره از سر گرفتم و در مسابقات قهرمانی کشور مقام اول را کسب کردم و رئیس هیات جانبازان و معلولان کرمانشاه که جدیت مرا می‌دید، از حدود دو سال پیش یک اتاق در مجموعه ورزشی جانبازان در اختیارم قرار داده بود و در آنجا تمرینات را به ‌صورت منظم و زیر نظر مربی ادامه دادم.

وی به نخستین حضورش در یک مسابقه بین‌المللی که در امارات بود اشاره کرد و گفت: پس از این که در این مسابقات رکوردشکنی کردم و مدال گرفتم، انگیزه‌ام دوچندان شد و فهمیدم که راه را اشتباه نیامده‌ام و بعد از مسابقات جهانی پاریس که سهمیه المپیک را گرفتم، خودم را یک قدم به رویاهایم و حضور در المپیک نزدیک‌تر دیدم.

قهرمان المپیک پارادومیدانی با بیان این که اوایل می‌دانستم که مخالفت خانواده‌ام از سر دلسوزی و نگرانی است، گفت: از خانواده‌ام تشکر می‌کنم که در این سال‌ها مرا تحمل کردند، از "نامق شریفی" مربی بدنساز و "عزت‌الله پرنیان" رئیس هیات جانبازان و معلولان کرمانشاه و همچنین مردم شهر پاوه و بانه وره که پشتوانه و دلگرمی من بودند و هستند قدردانی می‌کنم.